شادی ونشاط ازهیجانهای حیات بخش انسانها وازنیازهای اساسی آنهاست. وهله های زیادی درانسان پیدامی شود که به دلیل محرکهای بیرونی و کشاننده های درونی احساس نشاط وبهجت می کند. صرف این احساس برای حظ بردن ازنشاط کافی نیست بلکه نیاز است که برون ریزی هم بشود. وقتی نشاط وبهجت درونی برون ریزی می شود به شادی تبدیل می گردد. براین اساس فرح درونی برای شادی کافی نیست بلکه امکان برون ریختن آن نیزباید مهیا باشد تا به عبارتی تخلیه هیجانی نیز صورت پذیرد. مشکلاتی که موجب می شود انسان به اندازه ای که باید به سطح مطوب شادی ونشاط نرسد یا درونی است ویابیرونی. نبودن محرکهای درونی /داشتن نگرشهای منفی /افسردگی وازاین قبیل عوامل مشکلات درونی برای نشاط بشمارمی روند. اما نبودن ظرف برون ریزی برای هیجان شادی به عنوان مشکل جدی بیرونی مطرح می شود. انسانها برای تخلیه هیجان نشاط خود نیاز به ظرف بیرونی ومحمل شادی دارند. به عبارت دیگر لبخند وخنده تنها نمی تواند به تنهایی وهمیشه محمل برون ریزی نشاط باشد. شادی ظرفهای دیگری هم نیاز دارد. متاسفانه جامعه ما برای برون ریزی شادابی دچارتعارض است. تکلیف خیلی چیزها برای مردم وحتی مسولین مشخص نیست. درحالیکه می توان باحفظ موازین فرهنگی/اجتماعی ودینی به ظرفهای برون ریزی شادی ونشاط فکرکرد. چراکه هیچ تباینی میان معنویت ونرم های اجتماعی با شادی وجود ندارد. مهم این است که ظرفهای نشاط وشادی متناسب با جامعه ما ردیابی وتوصیه شوند. ازسوی دیگر سطح بهداشت روانی درجامعه ما بسیار پایین است ودربرخی رفتارها ومناسبات بین فردی وضعیت بسیار بد است. امکان برون ریزی های هیجانی بیشتر می تواند درکنار تمهیدات دیگر به میزان قابل ملاحظه ای این سطح را بالا ببرد. دراین وهله روانشناسان وجامعه شناسان می توانند به کمک برنامه ریزان اجتماعی وفرهنگی بیایند تا بتوان به میزانی به نشاط انگیزی جامعه کمک نمود.
